حقوق جزا وجرمشناسی.ایران اسلامی

زندگی های الان همه اش لهو و لعب شده است. چرا ما باید بگذاریم زندگیمان اینطور شود؟ چرا باید اینطور نسل آینده آزاد باشد؟ فرزند شهیدم عصمت می گفت: من مغزم جا دارد، باید اول خودم را بسازم بعد آدم سازی کنم. ما در جنگ ساخته شده ایم؛ چرا الان بگذاریم این جوانان عزیز، این راه را بروند؟شهدای ایران:سرویس فرهنگی/علی موجودی/این پست را صرفاً جهت تلنگری به مسئولین به خصوص مسئولین دارالمومنین دزفول قهرمان منتشر می کنم. آنچه در ادامه می خوانید سخنان مادر شهیدان عصمت و علیرضا پورانوری است. همان که عصمتش پوشیده در چادر به شهادت رسید و از علیرضایش حتی استخوان و پلاکی هم برایش نیاوردند.این سخنان مربوط می شود به اسفندماه ۱۳۹۶ در برنامه «بوسیدن روی ماه» در دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول. یعنی پنج سال پیش. زمانی که نه شعار زن – زندگی – آزادی باب بود و نه این کشف حجاب های وقیحانه. فیلم این سخنان هم موجود است.خواستم بدانید این واژه ها زاییده ی قلم من نیست که بخواهید با من برخورد کنید.اینها حاصلِ دلِ سوخته ی مادر دو شهید است. خواستم بخوانید و بدانید در این همه مماشات با مسئله عفاف و حجاب و عدم برخورد با قبح شکنی ها و حرمت شکنی ها، از هر گذرگاهی که رد شوید، از گذرگاه آهِ این مادران شهدا عبور نخواهید کرد. آه این مادرها ممکن است اثری در زمانه و زیستن دنیایی شما نداشته باشد، اما خرمن آخرت خیلی ها را به آتش خواهد کشید و وعده ی خداست که «إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ» و مرصادی ویرانگرتر از مرصاد شهدا و مادرانشان برایتان وجود نخواهد داشت.ما این انقلاب را به سادگی به دست نیاوردیم. جوانانِ الان، دارند روی زمین زعفران راه می روند. ما در تاریخ، در عکس ها، داریم همه چیز را می بینیم. این هشت سال که طول کشید کم نبو, ...ادامه مطلب